ทริปแรกในชีวิต ตอนจบ

     ตอนสุดท้ายของทริปแรกในชีวิต ถือว่านี่เป็นทริปที่สุดโหดของผมครั้งแรกในชีวิตเลยก็ว่าได้เพราะไม่เคยขับมอเตอร์ไซค์ไกลมากขนาดนี้มาก่อนในชีวิต อยากบอกว่าเมื่อไปถึงที่พักผมนี่แขนทั้งสองข้างไม่มีแรงจะจับปากกาเขียนหนังสือเลยมันล้าไปหมด แต่ก็รู้สึกมีความสุขที่ได้ทำ ได้เจอกลุ่มคนที่รักในสิ่งเดียวกันกว่า200ชีวิต

      แต่พวกเราก็เป็นแค่ชนกลุ่มน้อยที่มีกัน5คนจากสายตะวันออกที่ไม่ถูกขานชื่อกลุ่มบนเวทีงานเลี้ยงคืนนั้นแต่พวกเราก็สัญญากันไว้ว่าพวกเราต้องยิ่งใหญ่เมื่อทริปหน้ามาถึง 

     หลังจากทริปนี้แขนผมปวดอยู่เป็นอาทิตย์กว่าจะกลับมาเป็นปกติ สุดยอดครับ

ขอบคุณพี่น้องที่ร่วมทางไกล พี่บี,ถัง,ดุ่ย,เกมส์

แล้วเจอกันเมื่อทริปหน้ามาถึง สวัสดี

ทริปแรกในชีวิต ตอนที่2

     มาแล้วจ้า ตอนที่2ทริปแรกในชีวิต กลับมาพร้อมกับอาการไข้ รักษาสุขภาพกันให้ดีนะครับช่วงนี้อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย
     ต่อจากตอนที่แล้วเลยแล้วกันครับ ถึงตอนที่รอกลุ่มระยอง เที่ยงคืนตรงเป๊ะ...ยังไม่มีวี่แวว พี่จากระยอง มีแต่ละอองฝนที่ยังโปรยปราย ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรเพื่อสอบถามว่าถึงไหนกันแล้วสักพักก็ทราบว่าอีกประมาณ30นาทีจะมาถึงจุดนัดหมาย รอต่อไปครับ
     พักใหญ่30นาที แสงไฟจากมอเตอร์ไซค์สองคันผ่าความมืดมาจอดตรงที่ผมกับน้องรออยู่ใช่เลยรถทรงเดียวกันและนี่ก็เป็นครั้งแรกที่ผมได้เจอตำนานของสายตะวันออก พี่บีระยอง จาก4เดือนที่คุยกันโดยไม่เห็นหน้ามีเพียงตอบโต้กันทางตัวหนังสือและเสียงตามสาย พี่บีมาพร้อมกับถังและดุ่ย(แมนจู) และนี่จะเป็นตำนานตลอดไปของสายตะวันออก ตำนานบทนี้เขียนขึ้นโดยชาย5คน พี่บี ถัง ดุ่ย เกมส์ และผม
     หลังจากทักทายทำความรู้จักกันแล้ว พวกเราก็เริ่มออกเดินทางเพื่อมุ่งยังจุดรวมพล ศูนย์ราม กทม.เนื่องจากคืนนี้มีฝนตกทำให้ตลอดทางที่เราผ่านมีอุบัติเหตุให้เห็นเป็นระยะๆ แต่เราก็ไปกันด้วยความระมัดระวัง มอเตอร์ไซค์4คัน กับคน5คน เปียกแล้วแห้ง แห้งแล้วเปียก นี่หรือชีวิตไบเกอร์ที่ผมจะต้องเจอตลอดไป ถ้าใช่ผมก็พร้อมจะยอมรับมัน ณ บัดเดี๋ยวนี้เป็นต้นไป
     เกือบ 05:00น. พวกเรามาถึงจุดนัดหมายศูนย์รามเริ่มมีพี่น้องจากสายอื่นมารวมกันแต่ยังไม่มากเท่าไรเพราะยังไม่ถึงเวลานัดหมาย รถพวกเรา4คันสภาพเมื่อมาถึงเหมือนกับรถที่ไม่เคยถูกน้ำล้างเลยมาเป็นแรมปี หลังจากพักผ่อนตามอัธยาศัยสักพักก็เริ่มมีพี่น้องจากสายอื่นๆทะยอยมาจากรถที่จอดไม่กี่คันเมื่อสักครู่ตอนนี้ประเมินด้วยสายตาแล้วไม่น่าจะต่ำกว่า100คัน!!!!!!
   

พี่คนนี้แกคงชอบเต้นแร๊พ หุหุ

ชักภาพระหว่างทาง

วัดห้วยมงคล

วันนี้จบแค่นี้ก่อนไม่รู้จะเขียนอะไรแล้วเจอกันใหม่ตอนหน้าครับ สวัสดี

ทริปแรกในชีวิต ตอนที่1

      ทริปแรกในชีวิตของการขับมอเตอร์ไซค์ที่ไกลที่สุดตั้งแต่เกิดมา ไปกลับ 800กว่ากิโลเมตร ผมทำได้ไงอ่ะ ที่ผมทำได้ก็เพราะมีพี่น้องร่วมทางถ้าจะให้ผมขับไปคนเดียวน่ะเหรอฝันไปเถอะผมไม่ไปเด็ดขาด

      หลังจากเริ่มทำความรู้จักกับ centaur ได้ระยะหนึ่งแล้วและเริ่มรู้จักพี่น้องที่ขับ centaurเหมือนกันในพื้นที่ใกล้เคียง ก็เป็นเวลาเดียวกันกับที่กลุ่ม centaur thailand จัดกิจกรรมทริปท่องเที่ยวประจำปีครั้งที่2 เพื่อสานสัมพันธ์ของกลุ่มพี่น้องที่ใช้มอเตอร์ไซค์ centaur และสถานที่ที่ถูกกำหนดไว้คือปราณบุรี จ.ประจวบคีรีขันธ์!!!!

ชายหาดยามเช้าที่ชายหาดปราณบุรี กับวิศวะชาวจีน(คนไหนดูเอาเองครับ)

      วันที่ถูกกำหนดคือ 2-3สิงหาคม 2557 ก่อนเดินทาง3วันอากาศปลอดโปร่งท้องฟ้าสดใส แต่คืนที่พวกเราจะต้องออกเดินทาง และใกล้เวลานัดคือ 00.00น.ฝนเริ่มโปรยปรายเม็ด  โอ้...เป่นไป่ได้ ไม่ตกมาตั้งหลายวัน วันที่จะเดินทางจะตกมาทำไมเนี่ย วันนั้นผมทำงานและเพิ่งเลิกงานมา21.30น.กะว่าจะหลับสักพักจะได้มีแรงขับมอเตอร์ไซค์เพื่อเดินทางไกลผมล้มหัวลงบนหมอนได้นานเท่าไรไม่รู้แต่ความรู้สึกคิดว่ามันนานมาก หลับๆตื่นๆเพราะตื่นเต้นกับการเดินทางไกลครั้งแรกด้วยมอเตอร์ไซค์ที่กำลังจะมาถึงในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้านี่แล้ว

      กริ๊งงงงงงงงง....กริ๊งงงงงงงงงง....เสียงนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์ที่ตั้งไว้ดัง 23.00น. บอกให้ผมรู้ว่าใกล้เวลาแล้วนะ

      miss call ใครหว่า3สายโทรมาทำไมดึกดื่น ผมโทรกลับปรากฏว่าเป็นน้องที่จะร่วมทริปมันตื่นเต้นกว่าผมอีก ออกมารอก่อนเวลานัดหมายเป็นชั่วโมง ผมรีบไปอาบน้ำจัดแจงเก็บสัมภาระที่จะเอาติดตัวไปใส่เป้และรีบออกไปจุดนัดหมาย

      ฝนยังตกปรอยๆแต่บนพื้นถนนนี่เปียกหมดแล้ว ฝนไม่จำเป็นต้องตกแรงแค่พื้นถนนเปียก ขับcentaurก็พร้อมจะเปียกได้เสมอ ระยะทางจากบ้านผมมาจุดนัดหมาย 5กิโล ผมนี่กางเกงเปียกตั้งแต่หัวเข่าลงไปยันรองเท้าเลยน้ำเต็มรองเท้าผ้าใบไม่ใช่ฉี่ราดเพราะตื่นเต้นนะแต่เป็นเพราะฝนนี่แหละ ผมมาถึงจุดนัดหมายเจอน้องมารออยู่ก่อนแล้วด้วยสภาพที่ไม่ต่างจากผมเท่าไร คือเปียก และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่ผมได้เจอพี่น้องที่ขับรถเหมือนกันในระแวกนี้หลังจากขับคนเดียวมา4เดือน

      หลังจากพูดคุยไถ่ถามชื่อเสียงเรียงนามกันพอสมควรพวกเราก็นั่งรอพี่น้องจากระยองอีก3ท่าน ที่จะร่วมเดินทางไปกับเรา ป้ายรอรถประจำทางเล็กๆพอบังฝนที่ตกปรอยๆได้บ้าง 00.00น.แล้ว พี่น้องระยองก็ยังไม่มา  เริ่มจะยาวแล้วเอาไว้ตอนหน้าจะมาเล่าให้ฟังว่าเหตุการณ์ต่อไปจะเป็นยังไง สวัสดี....